Wolfert Brederode/Ernst Glerum/Marzio Scholten – Isolophilia
Vrijdag 25 oktober 2019 in Paradox, Tilburg
De behoefte om alleen te willen zijn, naar de betekenis van Isolophilia, werd in dit concert uitgediept en muzikaal vormgegeven. Natuurlijk introspectief, maar met een open blik die genoeg aan de verbeelding van de luisteraar overliet. Puttend uit een rijkdom aan inspirerende materie werd je meegesleept in het verhaal van de muziek en ontstond er eenstemmigheid, harmonie.
Een opvallend trio is het wel, met pianist Wolfert Brederode, bassist Ernst Glerum en gitarist Marzio Scholten, drie muzikanten met een geheel eigen signatuur en achtergrond. Best spannend dus dat zij besloten samen dit bijzondere album ‘Isolophilia’ te maken. Brederode, technisch zeer sterk en met een klassieke achtergrond, doet op zich niets grotesks in de zin van bombastische akkoorden of snelle virtuoze loopjes over zijn klavier, zou je dat al verwachten. Hij kiest zijn klanken zorgvuldig, laat ze resoneren en hij luistert… Hij zoekt en creëert ruimte, ook voor de anderen. En dat is groots! Het is sowieso een eigenschap die dit drietal verbindt, er wordt ter plekke gearrangeerd. In die ruimte van verstilling was zeker ook plaats voor ritme. Ruimte die overigens zonder meer gecreëerd werd door het ontbreken van een drummer. Ritme werd subtiel ingeschoven door Glerum, meester op die kleine bas. Hij toont zijn spel geheel intuïtief, soms spannend plukkend, dan weer melancholisch strijkend.
Frontman Marzio Scholten, die zich vanavond vooral van zijn beschouwende kant liet zien, is een veelzijdig gitarist die naast jazz, net zo makkelijk blues, folk of americana speelt. Welke elementen ook subtiel verweven zijn in zijn spel. Hij is de frisse wind die langs waait. Fraaie, vaak korte melodielijnen en meanderende loopjes, al dan niet elektronisch versterkt, brengen de muziek tot leven. Het is echter nooit teveel en het integreert moeiteloos binnen de harmonie van het totaalgeluid: sfeervol en melodieus.
