Julian Lage Trio
Vrijdag 11 november 2016 in Paradox, Tilburg
In goed gezelschap van Dean Brown, Jakob Bro en Mike Stern stond Julian Lage met zijn trio in de November-gitaarmaand op de rol van het Tilburgse jazzpodium. Qua muzikaal talent uitstekend geprogrammeerd tussen deze gitaarvirtuozen. Misschien nog niet zo bekend in onze regionen, maar Lage is hard op weg de wereld te veroveren met zijn wonderbaarlijke techniek en warme gitaarspel.
Gekkigheid had de stad in zijn greep door de opmaat van het komende Carnaval, terwijl – tot mijn genoegen – in een volgepakt Paradox een heuglijk feit plaatsvond. In deze tour was het concert van deze gitaarheld namelijk het enige in ons land. Lage toonde zich uiterst bescheiden, maar zijn gitaarspel was dat zeker niet. Al na de eerste minuten vielen de monden open. Van verbazing.
Zo jong als hij is, Julian Lage (California, 25 december 1987) heeft al een indrukwekkende carrière op zijn naam staan. Hij speelt vaak in duo’s, met Nels Cline en Chris Eldridge bijvoorbeeld, maar ook in kwartet, kwintet en triovorm treedt hij op. Al op jonge leeftijd werd hij ontdekt door vibrafonist Garry Burton en ingelijfd bij zijn New Quartet, maar ook speelde hij op achtjarige leeftijd (!) al met grootheden als Carlos Santana, Pat Matheny en Toots Thielemans. Over deze periode in zijn leven werd in 1997 een (bekroonde) documentaire gemaakt. Later volgden samenwerkingen met Jim Hall, Mark O’Connor, Ambrose Akinmusire, Eric Harland en vele anderen. Hij maakte tot nu toe vier cd’s op eigen naam, waarvan zijn laatste album ‘Arclight‘ in februari 2016 uitkwam. Lage wordt in de pers bejubeld om zijn techniek, glasheldere spel en geweldige sound.
Met zijn kwintet speelde hij op het North Sea Jazz Festival in 2010, waar hij grote indruk maakte. In dat kwintet speelde hij al met bassist Jorge Roeder, die ook deze avond deel uitmaakte van het trio, naast Lage en drummer Eric Doob. Lage en Roeder voelen elkaar dus feilloos aan, wat resulteerde in naadloos samenspel. Daarnaast gaf Roeders gepassioneerde dynamiek het groepsgeluid extra kleur. Ritmische verfijning van Doob maakte het plaatje compleet.
Lage is een virtuoos op gitaar. Een op en top perfectionist die verbluft met zijn techniek, maar ook moeiteloos de emotie opzoekt. Kortom, hij weet de gevoelige snaar te raken. Ondanks die doorwrochte techniek klinkt het allemaal toch heel ongecompliceerd. Misschien is dat wel het meest opvallend aan Julian Lage: dat het zo vloeiend en gemakkelijk klinkt wat hij doet. Voorspelbaar wordt het nooit. Zelfs niet in de standards en het meer traditionelere werk. Zijn composities zijn rijk gevarieerd op melodisch, harmonisch en ritmisch gebied.
Lage vindt zichzelf geen jazzpurist; hij zoekt de verbinding met jazz en elementen van folk, rock, country en klassiek. Van huis uit heeft hij echter een voorliefde voor de blues. Dat hoor je in meerdere stukken terug, maar in ‘Island Blues’ kwam heel duidelijk naar voren hoe sterk zijn beleving is en met welk gemak hij zich daarbinnen kan bewegen. Met deze intelligente blues gaf hij een mooi inkijkje in zijn muzikaal idioom.
Lage was überrelaxed, zowel op het podium als na het concert en nam de tijd om met iedereen die dat wilde een vriendelijk woord te wisselen. Uren later stapte hij de nacht in. Tussen de carnavalsvierders. De ijsmuts diep over zijn oren getrokken, zijn tas op zijn rug, op zoek naar zijn hotel en een warm bed. Om nog een paar uurtjes te slapen.
